ତମାଳବନର ଛାଇ

କ’ଣ ବସିପଡ଼ିଲୁ ଯେ !

ଆଖି ଭାରିଭାରି ଲାଗୁଛି କି ?

କ୍ଲାନ୍ତି ତ ନାହିଁ

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ଅଟକିଗଲୁ ଯେ’ !!

ଏମିତି ଛାଇ, ଚରିଗଲାଣି ତୋ ଦେହସାରା ।

ସଖୀଗୋ’, ଚାଲ ଫେରିବା ଘରକୁ

ଦୁଃଖ ଦରମିଶା ତେଲଲୁଣରେ

କଟିଗଲାଣି ତ କଟିଯାଉ ବାକିଦିନ,

ରାତିକୁ ଦେ ନା ତୁ ରାଣ

ଏଠୁ ଶିକୁଳି ଫିଟା, ଭାବବନ୍ଧନ ଅଡ଼ୁଆସୂତା ।

ଏମିତି ଛାଇ, ଏଇ ଅଛି ଏଇ ନାହିଁ

ଉପରକୁ ଚନ୍ଦନ, ଭିତରେ ଦହନ

ଯିଏ ରସିଛି

ନା ସ୍ପର୍ଶ, ନା ହସ

ନା ଧ୍ବନି, ନା ଚାହାଁଣି

ନା ଧୂଳି, ନା ମିଛ ଆଉଁସା

କିଛି ବି ମିଳେନା ଲୋ’ ସଖୀ ।

ଏତେ ହସୁଛୁ ଯେ’ ଲାଜବତୀ

ଫୁଲ ମହକରେ ମେଘୁଆ ଲାଗୁଛି ତୋ ପ୍ରୀତି, ସଖୀରେ

କ୍ଷଣକରେ ମୋହିଦେବ ସେ’ ଅଗୁରୁବୋଳା

ଦେହଦାହ ନୁହେଁ, ଦିଆଦେଇ ନୁହେଁ,

ଭାବର ଗୋପନ ଇଏ ।

ହାଏରେ ମଦାଳସା,

ଅଜଣା ଶିହରଣରେ ତୁ ଉର୍ମିଅଧୀରା

ସୁମୁରୁଥିବୁ ଦେହେକ, ପାଇବୁନି ଧରା

ପିଟିଛାଟି ହେବୁ ତମାଳବନରେ

ଏଠି ରାତି ବି ମହତ ସାରେ ଲୋ’ ସଖୀ ।

ଆମେ ପା ଯାଉଥିଲେ ଆମ ବାଟରେ

ତୁ ଅଟକିଗଲୁ ଯେ !

କି ଲେଖିବୁ ଆଲେଖିକା ଅବୁଝାନାୟିକା !

ଶ୍ୟାମଳଛାଇକୁ ଅନାନା ଲୋ’ ଜମା,

କ୍ଷୀରଧୁଆ ତନୁତୋର, ରହିବନି ତୋରାପଣ,

ମାଛଆଖିରେ ପଶିଯିବ ମାନପତ୍ରୀ ଶର,

ଫୁଲମାନେ ଖସିବେ, ବଉଦ ଠିଆହେବ,

ପବନ ଘେରା ମାରୁଥିବ ।

ତୁ ଲାଗିବୁ ନବପ୍ରିୟା ହେମ ତନୁଲତା

ଏଠି ସେଠି ହାତ ବୁଲେଇବୁ, କାହିଁ ରସିଆକଦମ୍ବ ?

ତା’ ଛାଇଫାଶରେ ପଡ଼ନା

ଛାଇମଞ୍ଚରେ ଛାଇବର୍ଣ୍ଣା ହେବୁ ।

ଆ’ ଫେରିଯିବା ଘରକୁ

ଦଗାଦିଆକୁ ଦେ ନା ମନ,

ପାଖକୁ ଡାକିଆଣିବ, କତିରେ ବସେଇବ,

ଲୁହ ଟାଣୁଥିବ ସେ ତମାଳବନ ।