ଗଳ୍ପ : ବ୍ରେକ୍ ଅପ୍

।। ମୋନାଲିସା ମିଶ୍ର ।।

ମୁଁ କବାଟଟିକୁ ଭାଙ୍ଗିବି ବୋଲି ମାନସିକ ଭାବେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଇ ଜୋରରେ ପେଲି ଦେଲାବେଳକୁ ଦେଖିଲି, କବାଟଟି ଖାଲି ଆଉଜା ହେଇଅଛି । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ! କେମିତି କବାଟଟି ବନ୍ଦ ହେଇନି ଯେ ! କିନ୍ତୁ ରୁମ୍ ଭିତରେ ପଶୁ ପଶୁ ସୋନୀକୁ ଠିକ୍ ଯେମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖିବି ବୋଲି ଭାବିଥିଲି, ଠିକ୍ ସେମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ଦେଖିଲି ।

         ମୁହଁମାଡ଼ି ପଡ଼ିଥିଲା ଶେଯ ଉପରେ, ପାଖରେ ଥିବା ତକିଆ, ଚଦର, ବହି, କାଗଜ, ପୋଷାକପତ୍ର, ମୋବାଇଲ୍ ଫୋନର ଅବସ୍ଥିତିରୁ ଜଣାପଡ଼ୁଥିଲା ଯେମିତି ଏ ଭିତରକୁ ଏବେ ଏବେ ଗୋଟେ ଅନେଶୋତିଆ ବାତ୍ୟା ପ୍ରବେଶକରି ଫେରିଯାଇଛି । ମତେ ଦେଖିଲାକ୍ଷଣି ସେ ଯେମିତି ଚମକିକରି ଉଠିପଡ଼ି ମତେ ପଛକୁ ଠେଲିଦେବା ପାଇଁ ମାଡ଼ି ଆସିଲା, ମତେ ଲାଗିଲା, ମୁଁ ଯେମିତି ତା ରୁମମେଟ୍ ନୁହେଁ, ଗୋଟେ କଳା ମୁଖା ପରିହିତା ଚୋର କି ଗୁଣ୍ଡା ।

ସେ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବା ଆଗରୁ ମୁଁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ କହିଲି,

-ଆରେ ! ତୁ ବଞ୍ଚିଛୁ ??

ସେ ଥମ୍ ହେଇ ଠିଆ ହେଇଗଲା, ଆଉ ଦୁମକିନା ହାତ ବାଡ଼େଇଦେଲା ଟେବୁଲ୍ ଉପରେ । ମୁଁ ତା’ ରାଗରେ ଆଉ ଟିକେ ଉତ୍ସାହିତ ହେଇ କହିଲି,

-ନାଇଁ, ମୁଁ ତ ଭାବିଥିଲି, ତୁ ଏତେବେଳେକୁ ଫ୍ୟାନରେ ଝୁଲି ସାରିଥିବୁ ବୋଲି ।

ସେ ଏବେ ମତେ ତା’ ପାଉଁଶିଆ ପାଉଁଶିଆ ରଙ୍ଗକରା ବାଳଗୁଛ ଭିତରୁ ଯେମିତି ଏକ ପ୍ରେତ ଚାହାଁଣୀରେ ଚାହିଁଲା, ମତେ ଲାଗିଲା ଏଇଟା ସତସତିକା ମଣିଷ ସୋନୀ ନା ମହମ ସୋନୀ କେଜାଣି ! ଆଖି ଦିଇଟା ଫୁଲା ଫୁଲା, ମୁହଁ ପୂରା ଦିଶୁଛି ବାସି ଷ୍ଟ୍ର-ବେରୀ ପରି ଅଧା ନାଲି ଅଧା କଳା । ଏଣେ କେଶମାନେ ଏମିତି ଫୁର୍ ଫୁର୍ ହେଇ ଉପରକୁ ଉଠି ରହିଛନ୍ତି ଯେ ଲାଗୁଛି ଯେମିତି ସେମାନେ କୋଉ ସ୍ଥିର ବୈଦୁତିକ ଶକ୍ତିର ଆକର୍ଷଣରେ ଠିଆ ଠିଆ ହୋଇ ଏଇକ୍ଷଣି ଶରୀର ତ୍ୟାଗ କରିଦେବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ହେଉଛନ୍ତି । ତେବେ ମତେ ଡର ବି ଲାଗିଲା । ଏମିତି ରୂପ ସବୁ ମତେ ଗାଁ’ମାନଙ୍କରେ ଶୁଣିଥିବା ଶ୍ମଶାନ କାହାଣୀ ସବୁ ମନେ ପକେଇଦିଏ ।

ମୁଁ ମୋ ଡର ଛଡ଼େଇବା ପାଇଁ ତା ଆଖି ଆଗରେ ଦୁଇଥର ଚୁଟକିମାରି କହିଲି,

-ଏଇ, ତୁ ସତରେ ବଞ୍ଚିଛୁ ?

ଏବେ ସେ କାନ୍ଦିଲା, କାନ୍ଦ ନୁହେଁ ତ କୋହ ଗର୍ଜନ । ମୁଣ୍ଡ ବୁଲେଇଲା ପରି ଖଟରେ ଲଥକିନା ପଡ଼ିଗଲା ଆଉ ତକିଆରେ ମୁହଁମାଡ଼ି ଭେଁ-ଭେଁ ଛାଡି଼ଲା ରଡ଼ି । କିନ୍ତୁ ମୁଁ କ’ଣ କରିବି ! ଏଭଳି ଝିଅମାନଙ୍କର ଏମିତି ରଡ଼ି ଛାଡ଼ି କାନ୍ଥ ଫଟେଇବା ପରି କାନ୍ଦ ସ୍ବର ହିଁ ମତେ  ଦୁନିଆର ସବୁଠୁ ଘୃଣାଜନକ ଦୃଶ୍ୟ ପରି ଲାଗେ ।

ତେଣୁ ମୁଁ ତା ‘ ହାତକୁ ଭିଡ଼ିଆଣି ବସେଇ ଦେବି ବୋଲି ଗଲାବେଳକୁ ଦେଖିଲି ତକିଆ ତଳେ ଗେଞ୍ଜା ହେଇଛି ଶୋଭନର ଫଟୋ । ମୋ ଦେହରେ ଜାଣ ଯେମିତି କିଏ ଜଳନ୍ତା ଦିଆସିଲ୍ କାଠିଟେ ପକେଇ ଦେଲା, ମୁଁ ସେମିତି ଚିହିଁକି ଉଠିଲି ,

-ଓଃ ! ଏବେ ଏତେ ଧୋକ୍କା ଖାଇଲା ପରେ ବି ମଜ୍ନୁସାହେବଙ୍କ ଫଟୋ ଧରି କ୍ରନ୍ଦନ କରାହଉଛି !

ସେ ଏବେ ସତରେ ମୋତେ ବୁଢ଼ୀମା’ କହିଥିବା ମଶାଣି ଡାହାଣୀ ପରି ମାଡ଼ିଆସି ମୋ ହାତରୁ ଫଟୋଟି ଛଡ଼େଇ ନେଇ ପୁଣି କାନ୍ଦିଲା ଭେଁ..ଭେଁ…, ହାତ ବାଡ଼େଇ ଦେଲା ଖଟ ବାଡ଼ରେ, ଆମ୍ପୁଡ଼ି ଆଣି ଛିଣ୍ଡେଇବାକୁ ଲାଗିଲା ତକିଆ, ଚଦର । ମୁଁ ଆଉ ସହି ପାରିଲିନି, ମୁଁ ବି ଭାବିକି ଆସିଥିଲି ଆଜି ଛଡ଼େଇବି ଏଇ ବିରହିଣୀର ପ୍ରେମଭୂତ । ତେଣୁ ମୁଁ ସିନେମାରେ ଦେଖିଥିବା ଭୂତ ଛଡ଼େଇବା ଗୁଣିଆମାନଙ୍କ ପରି ହାତ ବୁଲେଇ ବୁଲେଇ କହିଲି,

-ହଁ, ହଁ, ବାଡ଼ା, ବାଡ଼ା ହାତ, ବାଡ଼ା ଗୋଡ଼… ଏତେ ଧୀରେ କାଇଁକି ପିଟୁଛୁ ! ଭଲକରି ପିଟ୍, ରକ୍ତ ଝରିଲା କି ନାଇଁ ଦେଖ୍ ।

ସେ ରାଗରେ ତକିଆଟା ଫିଙ୍ଗିଲା ମୋ ଉପରକୁ, ମୁଁ କହିଲି,

-ତକିଆ କାଇଁକି ! ନେ, ଏ ଫୁଲଦାନୀଟା ଫିଙ୍ଗ୍, ନହେଲେ, ଫିଙ୍ଗ୍ ଏ କାଚ ଗ୍ଲାସ୍ । ଆଲୋ ବୋକି… ଫିଙ୍ଗିବାର ଅଛି ତ ଆଗ ସେଇ ମୋବାଇଲଟା ଫିଙ୍ଗ୍ । ଚିର୍,ଚିର୍  ସେ ଶୋଭନର ଫଟୋ । ମୁଁ ଠିକ୍ ଜାଣିଥିଲି ତୁ ବସିଥିବୁ ତୋର ଏ ପ୍ରେମ ନାମକ ବାରୁଦଖୁମ୍ବ ଉପରେ ।

ତା’ କାନ୍ଦ ଟିକେ ଥମିଲେ ବି କୋହ ସବୁ ଆହୁରି ଭିତରେ ଭିତରେ ଚାପି ହେଇ ନିଃଶ୍ବାସ ରୁନ୍ଧି ହେଇଗଲା ଭଳିଆ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ମୁଁ ଟିକେ ନରମି ଯାଇ ତା ଆଲୁରାବାଲୁରା କେଶକୁ ସାଉଁଳେଇ କରି କହିଲି,

-ୟାର୍… , ତୁ ବୁଝୁନୁ କାହିଁକି, ପ୍ରେମରେ କବିତା ଲେଖାଯାଏ, ସ୍ବପ୍ନର ସୌଧ ଗଢ଼ାଯାଏ, ହେଲେ ନିଜର କବର ଗଢ଼ାଯାଏନି ।

କଣ ସେ ବୁଝିଲା କେଜାଣି, ତା’ ଲୁହ ଜରଜର ଆଖିକୁ ମୋ କାନ୍ଧରେ ରଖି ଖାଲି ସ୍ଥିର ହେଇ ମତେ ଚାହିଁ ରହିଲା । ମୁଁ ତାକୁ ଆଉ ଟିକେ ବୁଝେଇବା ପାଇଁ କହିଲି,

-ଆଛା କହିଲୁ ! ପ୍ରେମର ମାନେ କ’ଣ ଦାସତ୍ବ ? ସେ ତତେ କହିବ ଏତିକିରୁ ଏତିକି ସମୟ ଅନଲାଇନ୍ ରହିବୁ, ତୁ ରହିବୁ । ସେ କହିବ, ତୁ ୟା ସାଙ୍ଗରେ କଥା ହଅନା, ତା ସାଙ୍ଗରେ ବୁଲିଯାଆନା, ଏ ଜାଗାକୁ ଯାଆନା, ସେ ଜାଗାକୁ ଯାଆନା, ତୁ ସେଇୟା କରିବୁ ! ଆଉ ସେତିକି ନ କଲେ ବ୍ରେକ୍ ଅପ୍ !!

ବ୍ରେକ୍ ଅପ୍ ଶବ୍ଦଟି ବୋଧେ ଖାଲି ପବନରେ ଯାଉଥିବା ଅକ୍ଷର କେତୋଟି ନଥିଲା, ବରଂ ଗୁଳି କି ତୋପ ଥିଲା କେଜାଣି ! ସେ ମୋ ପାଟିରୁ ବ୍ରେକ୍ ଅପ୍ ଶବ୍ଦଟି ଶୁଣୁଶୁଣୁ ପୁଣି ପାଗଳି ପରି ଚିକ୍ତାର କରି ଠିଆହେଇପଡ଼ି ମତେ ଅଙ୍ଗୁଳି ଦେଖେଇ କହିଲା,

-ନାଇଁ, ଡୋନ୍ଟ ୟୁଜ୍ ଦାଟ୍ ଓ୍ବାର୍ଡ଼ । ମୁଁ ମରିଯିବି ଶୋଭନ୍ ବିନା ।

-ସେଇକଥା ତ ମତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରୁଛି ! କଲେଜରେ ଯେତେବେଳେ ଶୁଣିଲି ତୋର ବ୍ରେକ୍ ଅପ୍ ହେଇଯାଇଛି, ସେତେବେଳେ ତ ମୁଁ ଏଇୟା ଭାବି ଧାଇଁ ଆସିଥିଲି ଯେ ତୋ ବୋଉର ଅଲିଅଳି ଗେଲେଇ ଆଚାର ଖାଇ ଝିଅଟି ତ ଗଲା ଆଜି ସ୍ବର୍ଗର ପ୍ୟାରା ହେଇଗଲା । କିନ୍ତୁ ନାଇଁ, ତୁ ତ ବଞ୍ଚିଛୁ !

ମୁଁ ଜାଣିଛି ମୋ କଥାଗୁଡ଼ାକ ତାକୁ ଶର ବିନ୍ଧିଲା ପରି ଲାଗୁଥିଲା, ସେଥିପାଇଁ ସେ କାନ୍ଦି ପାରୁନଥିଲା, ରାଗି ପାରୁନଥିଲା କି ନିଜକୁ ପିଟି ମାରିପାରୁନଥିଲା, ଖାଲି ଅସ୍ଥିରତାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇବା ପାଇଁ ମୁଣ୍ଡକୁ ଚାପି ଧରି ବସି ପଡ଼ିଲା ।

କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଭାବି ନେଇଥିଲି ଯେ ଏଇ ପ୍ରେମକୁ ଗଳାର ଫାଶ ବନେଇଥିବା ଅନ୍ଧ ପ୍ରେମୀମାନଙ୍କୁ ପ୍ରେମର ଅସଲ ପରିଭାଷା ବୁଝେଇକି ହିଁ ରହିବି । ତାକୁ ଟିକେ ଚୁପ୍ ରହିବାର ଦେଖି, ମୁଁ ତା’ ମୁହଁକୁ ଟେକି ଧରି କହିଲି,

-ମନ କ’ଣ ହଉଛି ଜାଣିଛୁ, ତୋର ଏଇ ବନ୍ ପାଉଁରୁଟି ପରି ଗାଲରେ ବଜାନ୍ତି ଦିଇଟା ଚାପୁଡ଼ା । କିନ୍ତୁ କ’ଣ କରିବି, ବଜେଇ ତ ପାରିବିନି, ସାଙ୍ଗ ଯୋଉ ତୁ ମୋର ! ତେବେ ଟିକେ ସ୍ଥିର ମନରେ ଭାବିଲୁ, ପ୍ରେମ କାହାକୁ କୁହାଯାଏ ? ଏଇ ଦିନକୁ ଦଶ ଥର ଲଭ୍ ୟୁ, ଲଭ୍ ୟୁ କହିବାକୁ ! ଶହେଟା ମେସେଜ୍ ପଠେଇବାକୁ ! ଆଉ ସବୁ ଦିନ ଏ ହୋଟେଲରୁ ସେ ହୋଟେଲ୍ ଘୁରି ବୁଲିବାକୁ ! ଆରେ ପ୍ରେମ ତ ତାକୁ କୁହାଯାଏ ଯୋଉଠି ଓଠ ଖୋଲି ଶବ୍ଦଟିଏ ବି ପଶିବାକୁ ସ୍ଥାନ ପାଏନି । ମରିବାର ଚିନ୍ତା ତ ଦୂରର କଥା । ପ୍ରେମ ମଣିଷକୁ ଗଢ଼େ, ତୋଳେ, ସୁନ୍ଦର କରେ । ଏମିତି କୁତ୍ସିତ କରି ଅସନ୍ତୁଳିତ ମସ୍ତିଷ୍କର ରୂପ ଧାରଣ କରିବାକୁ ନୁହେଁ ।

ହଠାତ୍ ଦେଖିଲି ସେ ନିଜ ମୁହଁ, କେଶ ସବୁ ସଜାଡ଼ି ଆଣିଲା । ଭାବିଲି, କଥାଟା କାମ ଦେଉଛି ବୋଧେ । ମୁଁ ଆଉ ଟିକେ ନାଟକବାଜି କରିବା ପାଇଁ ଧରି ଆଣିଲି ପାଖରେ ଥିବା ଫୁଲଦାନୀଟିକୁ,

 -ଦେଖ୍, ଏ ଫୁଲଦାନୀଟି ଯାହା ତୁ ଶୋଭନ୍ ପାଇଁ ସେଇଆ, ପ୍ଲାଷ୍ତିକ୍ ଫୁଲ ପରି ସଜେଇ ହେଇ ରହିବୁ ତ ରହ, ନହେଲେ ଯା । ଆଉ ସଜେଇ ହଉ ହଉ କେବେ ତାଙ୍କ କାଚ ପାତ୍ରର ନାଲି ପାଣିରେ ରଙ୍ଗୀନ୍ ମାଛ ପରି ପହଁରିବୁ ତ ପହଁର, ନହେଲେ ମର୍ । ପିଲାଦିନେ କନିଅର ଫୁଲ ଡେମ୍ଫରୁ ଆମେ ମହୁ ଶୋଷୁଥିଲେ ନା ! ଆଉ ମହୁ ସରିଗଲା ପରେ କଣ କରୁଥିଲେ ?

ତାକୁ କଥାଟା ଅସହ୍ୟ ହେଲା । ସେ କାନରେ ହାତ ଦେଇ କହିଲା,

-ତୁ କ’ଣ ଏସବୁ କହୁଛୁ ! ମୁଁ ସତରେ ଶୋଭନ୍କୁ ପ୍ରେମ କରେ !

-ପ୍ରେମ କରୁଛୁ ତ କର୍, କିନ୍ତୁ ପ୍ରେମକୁ ପଞ୍ଜୁରୀ କରି ଆଉ ତା ଭିତରେ ବି ନିଜ ପାଦରେ ଶିକୁଳି ଲଗେଇ ବସିଯିବାକୁ କ’ଣ କୁହାଯାଏ ? ଏଇ ପ୍ରେମ ଶବ୍ଦଟି ନାଆଁରେ ନିଜର ଅସ୍ତିତ୍ବ, ନିଜର ଆଦର୍ଶ, ସଂସ୍କାର, ସମ୍ମାନ ସବୁକୁ ଭୁଲି ନିଜକୁ ଏମିତି ତିଳ ତିଳ କରି ମାରି ଆଉ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରେମକୁ ଛୋଟ କରିବାକୁ ତମକୁ ଅଧିକାର ଦେଲା କିଏ ? ତୋ ମା’ ବି ତ ତତେ ପ୍ରେମ କରେ  ! ଦୁନିଆ କେମିତି ଭୁଲିଗଲା ଲୈଲା-ମଜନୁଙ୍କ ମାଆକୁ ! ସେମାନଙ୍କ କବରକୁ ନେଇ ଆମେ କାହାଣୀ ଗଢ଼ିଲୁ କିନ୍ତୁ ସେମାନଙ୍କ ମାଆ’ ଆଖିର ଲୁହକୁ ନେଇ ତ କିଛି କଲୁନି !

ଏତେ କଥା କହିଲା ପରେ ବି ଯେତେବେଳେ ଦେଖିଲି ସୋନୀ ଆଖିର ଲୁହ ଥମୁନି, ତା’ ବିରହିଣୀ ରୂପ ମତେ ସ୍ବଧଂସ୍ବକାରୀ ରାକ୍ଷସୀ ପରି ଲାଗୁଛି, ମୁଁ ଶୋଭନର ଫଟୋଟିକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଲି ତା ଉପରକୁ,

-ଯା, ବସିଥା, ପ୍ରେମ ନାଆଁରେ ପୁରୁଣା ଛିଣ୍ଡା କନାଗଣ୍ଠିଲିଟିଏ ହେଇ, ମୁଁ ଚାଲିଲି ତୋ ପାଇଁ ଦେବଦାସର ଛବି ଗୋଟେ ଆଣିବା ପାଇଁ, ଆଉ ଶୁଣ୍, ଯାହା କରିବୁ କର୍ କିନ୍ତୁ କବାଟଟା ଖୋଲା ରଖିଥିବୁ ।

ଏତିକି କହି ମୁଁ ଫୁଲଦାନୀଟାକୁ ତା’ ସାମ୍ନାରେ କଚାଡ଼ି ଦେଇ ବାହାରି ଆସିଲାବେଳକୁ ମତେ କିଛି ଗୋଟାଏ କାଟି ଦେଲା ପରି ଶବ୍ଦ ଶୁଭିଲା ।

ଏଁ ! ଶୋଭନର ଫଟୋ ଏମିତି ଟୁକୁଡା଼ ଟୁକୁଡ଼ା ହେଇ ପଡ଼ିଗଲା ତଳେ । ଉଃ ! ମତେ ଖୁସିରେ ଡ଼େଇଁବାକୁ ଇଛା ହେଲା ।

ମୁଁ ଟିକେ ହସି ଦେଇ ଚାହିଁଲି ତ, ସେ ଆହୁରି ଉତ୍ସାହିତ ହେଇ ସେଇ ଚିରା ଫଟୋମାନଙ୍କର ଅଶଂକୁ ଉପରକୁ ଫିଙ୍ଗି ଫିଙ୍ଗି ଉଡ଼େଇବାକୁ ଲାଗିଲା । ଆଉ ତାପରେ ଫୁଲଦାନୀରୁ ପ୍ଲାଷ୍ଟକ୍ ଫୁଲମାନଙ୍କୁ ଛିଣ୍ଡେଇ ଦେଇ ପାଦରେ ଦଳିଦେଲା ।

ଯାଃ ! ସବୁ ତୁଟିଗଲା । ଏବେ ଦିଶିବ ଆଉ ଏକ ଆକାଶ ।

ମୁଁ ତଥାପି ବାହାରିଗଲାବେଳକୁ ସେ ପଛରୁ ଡାକି କହିଲା ।

-ରୋଜୀ, ଶୁଣ୍ । ମତେ ଟିକେ ତେନ୍ତୁଳି ପାଣି ଦେ… ମୁଁ କନିଅରି ମଞ୍ଜି ବାଟି ପିଇ ଦେଇଥିଲି କିଛି, ଦେ ତେନ୍ତୁଳି ପାଣି ଦେ…. ବାନ୍ତି କରିବି ଭକ୍ ଭକ୍ …

ମୁଁ ଚମକି କରି ଧାଇଁ ଆସିଲି ତା ପାଖକୁ ।

ଦିହେଁ ମିଶିକି କହି ଦେଲୁ

ଯାଃ ! ଭକ୍ – ଭକ୍ -ଭକ୍ –