ସମ୍ପାଦକୀୟ : ଜୁଲାଇ ୨୦୨୪

ମହାପ୍ରଭୁଙ୍କ ନବଯୌବନ ଦର୍ଶନ ଓ ତତ୍ ପରବର୍ତ୍ତୀ ଘୋଷଯାତ୍ରା ଅବସରରେ ଆପଣଙ୍କୁ ହାର୍ଦ୍ଦିକ ଶୁଭକାମନା, ଶୁଭଇଚ୍ଛା ଓ ଶୁଭଅଭିନନ୍ଦନ।

ଘୋଷଯାତ୍ରା ପାଇଁ ଏବର୍ଷ ରଥନିର୍ମାଣ ବେଳେ ରଥ ପାଇଁ ଉଦ୍ଦିଷ୍ଟ କାଠର  ଅଭାବର ଅନ୍ୟ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ କାରଣ ମଧ୍ୟରୁ ଜଙ୍ଗଲକ୍ଷୟ ଯେ’ ଏକ ପ୍ରମୁଖକାରଣ ଏବଂ ଏହା ଏକ ଜ୍ବଳନ୍ତ ସମସ୍ୟା, ଏହାକୁ ଆମେ କେହି ଅସ୍ବୀକାର କରିପାରିବା ନାହିଁ। ଏହାର ଫଳସ୍ବରୂପ, ଏବର୍ଷ ଯେଉଁଭଳି ଭାବରେ ପରିବେଶ ଅସନ୍ତୁଳିତ ରହିଲା ଓ ଯେଉଁଭଳି ଭାବରେ ପାଣିପାଗ ଆଶାତୀତ ଭାବରେ ଉତ୍ତପ୍ତ ରହି ଦୈନନ୍ଦିନ ଜୀବନଯାତ୍ରାକୁ ଦୁର୍ବିସହ କରିଦେଲା, ତାହା ଆମେ ସମସ୍ତେ ଅଙ୍ଗେ ନିଭେଇଛେ। ଏହା ଯୋଗୁ ସମଗ୍ର ଦେଶରେ ସହାସ୍ରାଧିକ ଲୋକଙ୍କର ମୃତ୍ୟୁ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ସତର୍କ ଘଣ୍ଟି। ଏବେଠାରୁ ପ୍ରକୃଷ୍ଟ ଓ ଉତ୍ତମ ଯୋଜନା ସହ କାର୍ଯ୍ୟ ନ କରିପାରିଲେ ଏହି “ସହାସ୍ରାଧିକ” ଶବ୍ଦଟି ଆଗକୁ ଯେ “ଲକ୍ଷାଧିକ” ହୋଇନଯିବ, ସେ ସମ୍ଭାବନାକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିଯାଇହେବନାହିଁ।

ଆଷାଢ଼ମାସ ସରିଆସୁଛି – ଆଉ କେତେଦିନ ପରେ ଶ୍ରାବଣମାସର ପ୍ରବେଶ ହେବ। ଅଥଚ, ଏଯାବତ୍ ସଂଘାତିକ ଭାବରେ ନିଅଣ୍ଟିଆ ବର୍ଷାର ଚିନ୍ତାରେ ସନ୍ତୁଳିତ ହୋଇ ରହିଛି ଚାଷୀକୁଳ, ବିଲମାଳ, ପାହାଡ଼-ଜଙ୍ଗଲ-ସ୍ଥାବର-ଜଙ୍ଗମ-କୀଟ -ପତଙ୍ଗଠାରୁ ନେଇ ସମଗ୍ରପୃଥିବୀ।

କେତେ ଜୀର୍ଣ୍ଣ, ଶୀର୍ଣ୍ଣ, ଦୟନୀୟ ହେଇଆସିଲାଣି, ସକଳ ପ୍ରକାରର ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ପଦରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ ଏହି ଧରିତ୍ରୀ, ରକ୍ତହୀନତାର ଶୀକାର ହେଇ।

ବଙ୍ଗଳାକବି ଶକ୍ତି ଚଟ୍ଟୋପାଧ୍ୟାୟଙ୍କର ଏଇ କବିତାପଙ୍କ୍ତିଟିକୁ ଶୁଣିଛନ୍ତି !! ଅନୁଭବ କରିଛନ୍ତି !!

ଏଖନ୍ ଖାଦେର, ପାଶେ ରାତିରେ ଦାଁଡ଼ାଲେ
ଚାଁଦ ଡାକେ – ଆୟ.. ଆୟ.. ଆୟ… ।
ଏଖନ୍ ଗଙ୍ଗାର ତୀରେ ଘୁମନ୍ତ ଦାଁଡ଼ାଲେ
ଚିତା–କାଠ ଡାକେ ଆୟ.. ଆୟ.. ଆୟ..।
ଯେତେପାରି
ଯେକୋନୋ ଦିକେଇ ଆମି ଚୋଲେଯେତେ ପାରି
କିନ୍ତୁ କେନୋ ଯାବୋ !!

ଯେ କୌଣସି ଦିଗରେ ମୁଁ ଚାଲି ଯାଇପାରେ…
କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ଯିବି..!!!
କାହିଁକି ଯିବି ଏଇ ସବୁଜ ଶ୍ୟାମଳ ପ୍ରାନ୍ତରକୁ ଛାଡ଼ି… ଏଇ କାଶତଣ୍ଡିର ଶୃଙ୍ଖଳା, ଏଇ ମେଘର ମେଖଳାକୁ ଛାଡି… ପବନର ଏଇ ଗୁଣୁ ଗୁଣୁ ମିଠା ଗୀତ, ତାର ମଧୁମୟ ମହକ ଓ ସର୍ବୋପରି ଏଇ ସୁନ୍ଦରପୃଥିବୀକୁ ଛାଡ଼ି… କାହିଁକି ଯିବି..!!

ଶୁଣିବେ…??
ପ୍ରଚଣ୍ଡ ସ୍ବାଭିମାନୀ କବି ରବି ଶତପଥୀଙ୍କର ଏଇ କବିତାଧାଡ଼ିଗୁଡ଼ିକୁ…!!

: ବହୁଥର ଈଶ୍ବରଙ୍କ ସହ
ସାମାନ୍ୟ ଦୂରରୁ ସାକ୍ଷାତ ହୁଏ ମୋର,
ମୁଁ ନୀରବରେ
ବାଟକାଟି ଚାଲିଯାଏ
ଈଶ୍ବର କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇ
ମୋତେ ଖୋଜନ୍ତି
ମୋ ନିର୍ବାଣ ପାଇଁ…
ମୁଁ ପଛକୁ ମୁହଁ ନକରି
ତାଙ୍କୁ ଅସ୍ବୀକାର କରି
ବାରମ୍ବାର ଫେରି ଆସୁଥାଏ
ଆଲିଙ୍ଗନ କରିବାକୁ
ଏ ସୁନ୍ଦର ପୃଥିବୀକୁ I

ବାଃ, ଚମତ୍କାର।
ହେଲେ କବିଦୃଷ୍ଟିର ସେଇ ସୁନ୍ଦରପୃଥିବୀକୁ କେଜାଣି କାହାର ନଜର ଲାଗିଯାଇଛି..!! ଜୀର୍ଣ୍ଣ ଶୀର୍ଣ୍ଣ ଦୟନୀୟ ହେଇଯାଉଛି ଧରିତ୍ରୀ। ନିଅଣ୍ଟିଆ ବର୍ଷା, ପ୍ରଚଣ୍ଡ ଗ୍ରୀଷ୍ମପ୍ରବାହ, ପରିବେଶ ଅସନ୍ତୁଳନତା, ରଥକାଠର ଅଭାବ… ସବୁ ମାଡ଼ି ମାଡ଼ି ପଡ଼ିଲାଣି ଆଜି — କେବଳ ଜଙ୍ଗଲ କ୍ଷୟ ଯୋଗୁଁ।
ବନକ୍ଷୟର କାରଣ ଆମେ, ଏହାର ନିରାକରଣ ବି ଆମେ। ବନୀକରଣର ଚାବିକାଠି ବି ଆମେ।

ଏବେ ମାଟିକୁ ଓହ୍ଲେଇଛି ବର୍ଷାଋତୁ। କୋଉଠି ମଞ୍ଜିଟିଏ ପୋତିଦେଲେ — ଯତ୍ନର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ। ଆପେ ଆପେ ଅଙ୍କୁରିତ ହେଇଯିବ ବୃକ୍ଷ… ବୃକ୍ଷରୁ ଜଙ୍ଗଲ।

The squirrels bury the nuts and forget. And it works… it creats a new forest every year. ଗୁଣ୍ଡୁଚିମୂଷା କୋଳି ଖାଏ। ଆଉ ତା’ର ମଞ୍ଜିକୁ ଲୁଚେଇ ପୋତିଦିଏ ଏଠି ସେଠି ମାଟି ଭିତରେ — ସଂରକ୍ଷିତ କରିରଖେ ଶୀତଋତୁରେ ଖାଇବା ପାଇଁ, ଯେତେବେଳେ ଜଙ୍ଗଲରେ ଖାଦ୍ୟର ଅଭାବ ଘଟେ; ଯେମିତି ପିମ୍ପୁଡ଼ି ଖାଦ୍ୟ ସଂରକ୍ଷିତ କରିରଖେ ବର୍ଷାଦିନ ପାଇଁ। ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମାଟିରେ ପୋତିରଖେ ମଞ୍ଜିକୁ ଓ ଭୁଲିଯାଏ। ପରବର୍ତ୍ତୀ ବର୍ଷାଋତୁରେ ସେଇ ମଞ୍ଜିରୁ ନୂଆ ଓ ଘଞ୍ଚଜଙ୍ଗଲ ସୃଷ୍ଟି ହେଇଯାଇଥାଏ।

ଏବେ ବର୍ଷାଋତୁ। ପୃଥିବୀରେ ଆମେ 960 କୋଟି ମଣିଷ। ଆସନ୍ତୁ, ଗୋଟିଏ ଗୋଟିଏ ମଞ୍ଜି ପୋତିଦେବା — ଆମ୍ବର, ପଣସର, ଜାମୁକୋଳିର… ରାସ୍ତା କଡ଼େ କଡ଼େ, ଗୋଚର ଜମିରେ, ଜଙ୍ଗଲ ଦାଢ଼ରେ… ଆଉ ଭୁଲିଯିବା। ଆମେ ଅନ୍ତତଃ ପ୍ରତି ସପ୍ତାହାନ୍ତ ଛୁଟିଦିନରେ ଏମିତି ଗୋଟେ ଗୋଟେ ମଞ୍ଜି, ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଗଛ ପୋତି ଦେଇ ପାରିବା, ଗୁଣ୍ଡୁଚି ପରି — ଗୋଟିଏ ସବୁଜ ଶ୍ୟାମଳ ସୁନ୍ଦର ପୃଥିବୀ ଅଙ୍କୁରିତ କରେଇବା ପାଇଁ।

ଏବଂ ଏହା ହିଁ ତ କବିତା… ପ୍ରକୃତିର କବିତା।

ମୋନାଲିସା ପରି ଚିତ୍ର ଆଙ୍କିଥିବା ବିଶ୍ବବିଖ୍ୟାତ ଚିତ୍ରକର ଲିଓନାର୍ଦୋ ଦା’ ଭିନ୍ସୀ କହିଥିଲେ — Painting is poetry, that is seen, rather than it is felt; and poetry is painting that is felt, rather than it is seen.

ଏବଂ ଆମରି ଶବ୍ଦରେ ଏହା ହିଁ ହେଉ, ଯେ’ Poetry is nature and obviously nature is poetry — that is seen and at the same time, it is felt also.

ସୁଖର କଥା, ଏଇ ଚାରିମାସ ମଧ୍ୟରେ “ଚଉକାଠ” ତା’ର ପାଠକ ଓ ଦର୍ଶକ ସଂଖ୍ୟାରେ ଷୋହଳହଜାର ମାଇଲଖୁଣ୍ଟକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିଛି, ଯାହା ନିଶ୍ଚିତ ରୂପେ ଏକ ବିରଳ ଅନୁଭବ। ଭାରତ ସମେତ ଇଂଲଣ୍ଡ, ଇଟାଲୀ, ବେଲଜିୟମ, ଜର୍ମାନୀ, ଆମେରିକା, ବ୍ରାଜିଲ, ସେଚିଲସ, ନେଦରଲାଣ୍ଡ, ଏବଂ ସ୍ବିଡେନ ପରି ଦେଶମାନଙ୍କରେ ରହୁଥିବା ଓଡ଼ିଆ ପାଠକ ଓ ଦର୍ଶକମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଶ୍ରେୟ ଦେବୁ, ଯୋଉମାନେ “ଚଉକାଠ”କୁ ବାରମ୍ବାର କ୍ଲିକ୍ କରି ଆମକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରୁଛନ୍ତି। ଏଇ ସମସ୍ତ ଦେଶର ଓଡ଼ିଆପାଠକ ଓ ଦର୍ଶକମାନଙ୍କୁ ମୋର ବିନୟାବନତ ଶୁଭେଚ୍ଛା ଏବଂ ନମସ୍କାର।

ଘୋଷଯାତ୍ରା ଅବସରରେ  ପୁନଃ ଅଭିନନ୍ଦନ, ଶୁଭେଚ୍ଛା ଓ ଶୁଭକାମନା ।।