କବିତା : ଝାଳ

।। ମୀନକେତନ ପଶାୟତ ।।

ସେମାନେ କ’ଣ ଜାଣିଛନ୍ତି

ମୁକ୍ତା ପରି ମୋର ବୁନ୍ଦାଏ ଝାଳ

ଅପରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟର

ଭରନ୍ତି ଭଣ୍ଡାର

ଜହ୍ନ ପରି ଗୋଲଗାଲ ମୁହଁରେ

ଝୁଲୁଥାଏ ମୋ ଟିକିଝିଅର

ସୂକ୍ଷ୍ମ-ସ୍ବପ୍ନିଳ-ଓଠ

ଶ୍ରମର ସମୁଦ୍ରିଏ ସ୍ୱେଦରେ ଗଢ଼ା

ତା’ ଢଳଢଳ ଚିକ୍କଣ ଦେହ ।

ମୋ ବୁନ୍ଦାଏ ଝାଳରେ ସିନା

ତୁମ ସୁରମ୍ୟ ସୌଧ

ତୁମ ରତ୍ନଖଚିତ ପଲଙ୍କ

ତୁମ ରୂପାଥାଳିର ମହମହ ଅନ୍ନ

ମୋ ଶ୍ୱାସପ୍ରଶ୍ୱାସର

ମଜବୁତ ନିଅଁରେ ସିନା

ତୁମ ଐଶ୍ୱର୍ଯ୍ୟ ବିମଣ୍ଡିତ ଭବିଷ୍ୟତ…!

ଝାଳର ଘାଟରେ

ନୂଆବୋହୂ ମାଜୁଥିଲା

ତା’ ଚମ୍ପାଫୁଲ ଦିହ

ଝାଳର ଆଇନାରେ

ଚାନ୍ଦ ବି ଦେଖୁଥିଲା

ଆଦିମ ପୃଥିବୀର ଆହ୍ଲାଦିତ ମୁହଁ

ପ୍ରେମିକାର ପଣତରେ

ଝାଳର ଦାଗ

ସମୁଦ୍ରର ଢେଉ ପରି

କେତେ କମନୀୟ ତା’ ଆକର୍ଷଣ ।

ସେମାନେ କ’ଣ ଦେଖିଛନ୍ତି

ମୋ ଦେହ ଭିତରେ

କେମିତି ଲୁଚିଥାଏ

ମେଞ୍ଚାଏ ଶୂନ୍ୟତା

ମୋ ଓଦା ସରସର ଶରୀରରେ

ମାଟିର ମୋହକୁ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି

କେମିତି ଚାଲୁଥାଏ ଜୀବନ କଣ୍ଟା

ଜୀବନଚକରେ ଚାପି ହୋଇ

କେମିତି ରକ୍ତାକ୍ତ ହୁଏ ଝାଳର ରଙ୍ଗ

ସେମାନେ କ’ଣ ଶୁଣିଛନ୍ତି

ମୋ ବୁନ୍ଦା ବୁନ୍ଦା ଝାଳରୁ

କେମିତି ଉଚ୍ଚାଟିତ ହୁଏ

ଗୋଟିଏ ଦରମଲା ମଣିଷର କୋହ

ଛାତିରେ କେମିତି ଆଙ୍କିଦିଏ

ଅଗ୍ନିସ୍ନାତା ଜୀବନର

ଏକ ମାର୍ମିକ୍ ଚିତ୍ରପଟ ।

ଝାଳ ତ ମୋ ଚେତନାର

ଏକ ବିଳପିତ ଆତ୍ମସତ୍ତା ।

ଯେଉଁଦିନ ଜୀବନର

ଶଗଡ଼ଗୁଳାରେ ଛନ୍ଦି ହୋଇ

ହଜିଯିବ ଝାଳର ନିରୁତ୍ତରିତ୍ ଜିଜ୍ଞାସା

ସେହିଦିନ ଭରିଯିବ

ଗୋଟିଏ ନୂଆସକାଳର

ଉଦୀୟ ଉତ୍ତରରେ

ମହାସ୍ରୋତୀୟ ଆନନ୍ଦର

ଅସୁମାରୀ ପୃଷ୍ଠା ।

ସେହି ମହାର୍ଘ ପୃଷ୍ଠାରେ ଲେଖାହେବ

ମହାସୃଷ୍ଟିର ଇତିହାସ

ତା’ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ବିନ୍ଦୁରେ

ଝଲସିଯିବ ମହାମୁକ୍ତିର ଗୁଢ଼ତତ୍ତ୍ବ

ତା’ର ପ୍ରତ୍ୟେକ ଟୋପାର

ନାଭିମଣ୍ଡଳରୁ

ଝଙ୍କୃତ ହେବ ଛନ୍ଦ ମଧୁର

ଜୀବନବୀଣାର ଆଗ୍ନେୟ ଝଙ୍କାର ।