ତ୍ରିଲୋଚନ ସ୍ବାଇଁ : କବିତା : ପ୍ରେମ

ନୀରିମାଖି କୃଷ୍ଣଚୂଡ଼ା ନିଦାଘ ବୈଶାଖକୁ
ଭଲପାଏ ବୋଲି ତ
ଡହ ଡହ ଖରାବେଳେ
ଛିଡ଼ା ହୋଇଥାଏ ରାସ୍ତାକଡ଼େ
ସୁସଜ୍ଜିତ ରୂପବିନ୍ୟାସର
ମଞ୍ଜୁଳବେଶରେ ।

ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ଅନାବିଳ ପ୍ରେମ
ଏତେ ମଧୁର ଆଉ ଗଭୀର ଯେ
ଯୁଗଯୁଗାନ୍ତରେ ବି ସେ ମହକ ମହକିଉଠେ
ଏ ଧରା ପୃଷ୍ଠରେ, କବିର କବିତା ପଂକ୍ତିରେ ।

ଚାନ୍ଦର ମୁଖ ଦର୍ଶନ କରୁ କରୁ
ପୋଖରୀର ନୀଳନୟନା ନୀଳକଇଁ
ଖୁସିରେ ଅଧିର ହୋଇ ପ୍ରସ୍ପୁଟିତ ହୁଏ
ସତେ ଯେମିତି ତା’ର
ଅପରୂପ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ
ପାଖୁଡ଼ା ଭିତରେ ସଯତ୍ନେ
ଗୋପନେ ସାଇତି ରଖି ଅପଲକ ନେତ୍ରରେ
ଚାହିଁ ବସିଥାଏ ।

ଏ ସବୁ ସ୍ୱଚକ୍ଷୁରେ ଦେଖି ଦେଖି
ଅବା କର୍ଣ୍ଣରେ ଶୁଣି ଶୁଣି ମଧ୍ୟ
ପରିବର୍ତ୍ତନ ହେଲା ନାହିଁ ଏ ମନ ଏ ହୃଦୟ ।

ସ୍ବାର୍ଥ ସର୍ବସ୍ବ ଦୁନିଆରେ ମନଦେହ ବାନ୍ଧି
କଥାରେ କଥାରେ ବାହାନା
ଛଳନାର ଛବି
ଆଉ ନିର୍ଲଜପଣରେ ପୁଣି କହେ
ଭଲ ପାଉଛି ତୁମକୁ ଭଲ ପାଉଥିବି ।