ବିଜୟ ରାୟ : କବିତା : ଡାକଟିଏ ଡରଡର ଡଅଁରର

ମୋଟେ ଛିଡ଼ୁନଥିବା
ଗୋଟେ ପ୍ରେମ
ପଛରୁ ହାତଧରି ଭିଡ଼ିଧରେ !

ଏଇଠୁ ବିଦାୟ ବୋଲି
କହିହୁଏନା କେବେ।

ରକ୍ତରେ ନିଆଁଲାଗେ
ଢେର ଢେର ନିବାରଣ, ନିରାକରଣ ସତ୍ତ୍ୱେ;
ଜଙ୍ଗଲୀ ନିଆଁ ପରି
ଚରି ଚରି ଯାଏ ଚମତଳେ !

ଶିଶୁଟିଏ ପରି ଏ ବର୍ଦ୍ଧନ
ଗଛଟିଏ ପରି ଏ ବର୍ଦ୍ଧନ
ସମୁଦ୍ରଟିଏ ପରି ଏ ବର୍ଦ୍ଧନ
ଦୁହିଁଙ୍କ ଅଳିନ୍ଦ ଭିତରେ,
ବହୁଥିବା ଯେମିତି ମୁନ୍ଦେଅମ୍ଳଜାନ !

ଖରାର ଖୁରାମାଡ଼
ତାନାମରା ତିତିକ୍ଷା ଅନ୍ଧାରର
ଅସୂୟାର ଆଁଚୁଡ଼ା ଦାଗ
ଇର୍ଷାର ଉଲୁଗୁଣା ସହି
ପଳେଇହୁଏ କି,
ଆଲୁଅର ହିଡ଼ବାଡ଼ ଡେଇଁ ?

ଆହୁରି ପାଖକୁ ଆ’ ଆ’ ବୋଲି
ଡାକଟିଏ ପଛରୁ ଗୋଡ଼ାଇଥାଏ
ସବୁବେଳେ
ଅଦେଖା ଆଖିମାନଙ୍କର
ଅମଡ଼ା ମାଡ଼େ
ଫୁଟପାଥରେ ନିଶାସକ୍ତ ଗାଡ଼ିଟିଏ
ଯେମିତି ଘଷିଘୁଷୁରି ହୋଇ ବାରବାର,
ପ୍ରବଞ୍ଚନାଭରା ଜୀବନକୁ ଫେରେ !!

ଛୁଇଁନପାରି ଅନ୍ତସ୍ଥଳ
ଥରକୁ ଥର ରଫୁହୁଏ
ସ୍ବପ୍ନ ଓ ଜୀବନ ।
ରାସ୍ତାସାରା ସିଏ
ପଛକାମୁଡ଼ାର ପ୍ରପଞ୍ଚ ପ୍ରତିବେଶୀଟିଏ ପରି
ପ୍ରତିଯୋଗିତାରେ ଦୌଡୁଥାଏ
ସମାନ୍ତରାଳରେ !
ତା ‘ ଅଜସ୍ର ଆଦିମ ଭୋକିଲାଡାକ
ପ୍ରତିଧ୍ଵନି ହୋଇ ଫେରିଆସେ…
କେଉଁଠି, କେମିତି ଓ
କାହିଁକିର ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତରର ସମତାଳରେ !

ତା’ ଓ ମୋ ଭିତରେ ମୁଣ୍ଡଟେକିଥାଏ…
ଗୋଟେ ଅଦୃଶ୍ୟ ଅସହାୟତା;
ମୁଁ ସୁନ୍ଦର ନୁହେଁ କି,
ସିଏ ସୁନ୍ଦରୀ ନୁହଁ
ତଥାପି, ସିଏ ମୋ ପାଇଁ ଜରୁରୀ ଓ
ମୁଁ ତା’ ପାଇଁ ଜରୁରୀ ଲାଗେ,
ଲିଭି ଲିଭି ଆସୁଥିବା ଅଙ୍ଗାରକୁଢ଼ର ନିଆଁଟିକକୁ ଜଳେଇରଖିବା ପାଇଁ !!