ବିବିଧ ବିଶ୍ବ : ଗଳ୍ପ : ପୁସ୍ତକ ମେଳା

୦୧ – ମାସ୍କ

କରୋନାର କରାଳକାୟାରୁ ମୁକ୍ତ ହୋଇ ମାନବ ସମାଜ ଅଣ୍ଟା ସଳଖି ଠିଆ ହେବାରେ ଲାଗିଥିଲା । ବନ୍ଦବାନ୍ଦ ହୋଇଥିବା ଦୋକାନ ବଜାର ଏବେ ଶାଖା ମେଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସାରିଥିଲେ । ସେହି ନ୍ୟାୟରେ ସାହିତ୍ୟ ବି ତାର ପୃଷ୍ଠା ମେଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରି ସାରିଥିଲା । ବନ୍ଦ ଥିବା ବହିମେଳା ଏଥର ବହୁ ଆଡ଼ମ୍ବରରେ କରିବା ପାଇଁ ଆୟୋଜକ ସଜବାଜ ହେଉଥିଲେ ।

         ଦୁଇବର୍ଷ ପରେ ହେଉଥିବାରୁ ମେଳାରେ ଥିଲା ଅସଂଖ୍ୟ ଭିଡ଼ । ଆୟୋଜକଙ୍କ ଆଶାରୁ ବି ଅଧିକ । ବିଶେଷକରି ଯୁବପିଢ଼ୀଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ଥିଲା ଆଶାତୀତ । ଯୁବପିଢ଼ୀ ସାହିତ୍ୟମନସ୍କ ହେବା ଏକ ଶୁଭସଂକେତ ବୋଲି ସମସ୍ତେ ଚର୍ଚ୍ଚା କରୁଥିଲେ ।

         କରୋନା ପ୍ରାୟତଃ ପ୍ରଶମିତ ହୋଇସାରିଥିଲେ ବି କିଛି ଲୋକଙ୍କ ମୁହଁରେ ଲଟକି ଥିଲା ମାସ୍କ, ଯାହା କରୋନାର କରାଳ ରୂପକୁ ମନେ ପକେଇଦେବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିଲା ।

         ଯୋଡ଼ାଯୋଡ଼ା ହୋଇ ମେଳାରେ ବୁଲୁଥିବା ଜଣେ ତରୁଣୀଙ୍କୁ ମିଡ଼ିଆବାଲା ପଚାରିଲେ- କରୋନା ତ ଗଲାଣି, ତଥାପି ଆପଣଙ୍କ ମୁହଁରେ ମାସ୍କ ? କାରଣରେ… କ’ଣ କହିବେ ?

         ଉତ୍ତର ଦେବାକୁ ଅନିଚ୍ଛୁକ ସତ୍ବେ, ମିଡ଼ିଆବାଲାଙ୍କୁ ତରୁଣୀଟି କହିଲା– ସାବଧାନତା ହିଁ ସୁରକ୍ଷା । ଏମିତି ବି ମେଳାରେ ଏତେ ଧୂଳି ପବନ ଯେ ମାସ୍କଟି ମୁହଁରେ ଥିଲେ ସବୁ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଭଲ । କେବଳ କରୋନା କାହିଁକି, ମାସ୍କ ଏବେ ମଲଟିପରପଜ୍  ଇଉଜରେ ବି ଆସୁଛି ।

ବ୍ରିଲିଆଣ୍ଟ ଆନସର୍ ! ମାସ୍କ ଏବେ ମଲଟିପରପଜ୍  ଇଉଜ୍ ବା ବହୁମୁଖୀ ବ୍ୟବହାରର ପ୍ରତୀକ । ସାମ୍ବାଦିକ ଜଣକ ଖୁବ୍ ପ୍ରସନ୍ନତାର ସହ ତରୁଣୀର ଉତ୍ତରକୁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରୁଥିଲେ ।

ମିଡ଼ିଆବାଲାଙ୍କ ବୁମଟି ଏଥର ଆଉ ଜଣକ ଆଡ଼କୁ ମୁହାଁଇଲା ।

ତରୁଣୀଟି ଏଥର ଟିକେ ଆଶ୍ବସ୍ତ ହେଲା । ତା’ସାଙ୍ଗେ ବୁଲୁଥିବା ତା’ ବନ୍ଧୁ ତା’ ହାତକୁ ଟିକେ ଚାପି ଦେଇ କହିଲା– ସତରେ, ତୁମର କି ବୁଦ୍ଧି ମ ! ମାନିବାକୁ ପଡ଼ିବ !!

ଝିଅଟି ଏଥର ତା’ ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡକୁ ଥିରକିନା କହିଲା-  ଏଇ ମାସ୍କ ଆଉ ଚଷମାଟି ଅଛି ବୋଲି ମୁଁ ତୁମ ସାଙ୍ଗରେ ଏତେ ଆରାମରେ ହାତ ଧରାଧରି ହୋଇ ବୁଲିପାରୁଛି। ନହେଲେ ଖୋଲା ମୁହଁରେ ଆମକୁ କିଏ ଚିହ୍ନି ଦେବନି..!! ଯେତେ ଦିନ ଯାଏଁ ଏ ମାସ୍କ ଅଛି, ସେତେଦିନ ଯାଏଁ ଆମ ଭିତରେ ପ୍ରେମ ବଞ୍ଚିଛି ବୋଲି ଭାବିପାର ।

ଏତିକି କହି ଝିଅଟି ପିଲାଟିର ହାତରେ ହାତକୁ ଛନ୍ଦି ଭିଡ଼ଭିତରେ ହଜିଗଲା ।

୦୨- ମାଆ-ଛୁଆ

ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ପଡ଼ିଆରେ ମହୋତ୍ସବ; ପ୍ରତିଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଭିଡ଼ ଜମୁଥାଏ ଖୁବ୍ । ଏଥିରେ ବିଭିନ୍ନ କିସମର ଷ୍ଟଲ୍ ସବୁ ପଡ଼ିଥାଏ । ପୋଷାକପତ୍ର, ପଶମବସ୍ତ୍ର, ଘରୋପକରଣ, ନିତ୍ୟ ବ୍ୟବହାର୍ଯ୍ୟ, ଖାଦ୍ୟପେୟ ଓ ବହିମେଳା ଆଦି ଷ୍ଟଲ୍ ସବୁ ଏଥିରେ ସାମିଲ୍ ହେଇଥାନ୍ତି।

ଛାତ୍ରଛାତ୍ରୀଙ୍କଠାରୁ ଅଧ୍ୟାପକ ଅଧ୍ୟାପିକା ଯାଏଁ ଛୋଟରୁ ବଡ଼ ଯାଏଁ, ଶିଶୁରୁ ବୃଦ୍ଧବୃଦ୍ଧା ଯାଏଁ ସମସ୍ତେ ବୁଲି

ଆସୁଛନ୍ତି। ବିକ୍ରିବଟା ମଧ୍ୟ ଜୋର୍ ସୋର୍ ହେଉଥାଏ । ମିଡ଼ିଆ କଭରେଜ୍ ବି ହେଉଥାଏ ।

         ପିଲାଟିଏ ତା’ ମାଆ ସଙ୍ଗେ ବହିମେଳା ଷ୍ଟଲ୍ ଆଡ଼କୁ ମୁହାଁଇଲା । ପିଲାଟି ଆଗେ ଆଗେ ଯାଉଥିଲା, ପଛେ ପଛେ ମାଆ । ପିଲାଟି ବହି ଗୋଟେ ପରେ ଗୋଟେ ଖେଳାଉଥିଲା । ସେ ଗୋଟେ ରଙ୍ଗବେରଙ୍ଗ ଗପବହିର ପୃଷ୍ଠା ଓଲଟାଇବାରେ ଲାଗିଲା ଓ ମାଆକୁ କହିଲା– ଏଇଟା ନେବା ।

ମାଆ ନାଲିଆଖି ଦେଖାଇ କହିଲେ– ଏଇଟା ତୋ ପଢ଼ାବହି ନୁହେଁ । ପଢ଼ାବହି ଦେଖେ । ଓଡ଼ିଆ ତ ପଢ଼ି ଜାଣୁନୁ ଏଇ ଓଡ଼ିଆଗପ ବହିଟି ନେଇ କ’ଣ, ଆଚାର କରିବୁ ?

         ଆଉ ଜଣେ ମାଆ ତା’ ଛୁଆ ସାଙ୍ଗେ ବୁଲୁଥିବା ବେଳେ ଛୁଆଟି ବହିଷ୍ଟଲ୍ ଆଡ଼େ ଯିବାକୁ ଉଦ୍ୟତ ହେଲା । ମାଆ ତା’ ହାତ ଭିଡ଼ି କହିଲା– ନିଜ ପାଠପଢ଼ାଟାକୁ ତ ଠିକ୍ ଭାବେ ସାରିପାରୁନୁ, ଆଉ ଏ ଷ୍ଟୋରୀବହି କେତେବେଳେ ପଢ଼ିବୁ ? …କହି ତାକୁ ଟାଣିଟାଣି ସେ ମେଳା ବାହାରକୁ ଚାଲିଗଲେ।

୦୩ – ରୋଷେଇ ବହି

ଜଣେ ମହିଳା ବହିମେଳା ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବେଶକରି ଗୋଟିଏ ବହିଦୋକାନରେ ପଚାରିଲେ– ଭାଇନା !

ବହିଦୋକାନୀଟି ମହିଳା ମୁହଁକୁ ଅନେଇଲେ ଆଉ ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର ଦେଲେ– କହୁନ !

ମହିଳା ଜଣକ ପଚାରିଲେ – ଭାଇନା, ରୋଷେଇବହି ଅଛି କି ?

ବହିଦୋକାନୀ ଜଣେ ବଡ଼ ପୁସ୍ତକଭଣ୍ଡାରର ମାଲିକ । ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ବିଭିନ୍ନ ମୂଲ୍ୟବାନ ଗଳ୍ପ, କବିତା, ପ୍ରବନ୍ଧ, ଆଲୋଚନା, ସମାଲୋଚନା ପୁସ୍ତକ ତାଙ୍କ ଦୋକାନରେ ମିଳେ । ରୋଷେଇପୁସ୍ତକ ଶୁଣି ବହି ଦୋକାନୀ କହିଲେ- ଆମିଷ ନା ନିରାମିଷ ?

ମହିଳା ଜଣକ ଏଥର କହିଲେ- ନାଇ, ଉଭୟଟି ମିଶିକି ଥିବ । ବୋଥ୍ କମ୍ବାଇନିଙ୍ଗ ।

-ଖାଲି ରୋଷେଇ କାହିଁକି ? ବଡ଼ି, ଚଟଣୀ, ଆଚାର ବହି ବି ମିଳେ । ଦେଖାଇବି ? ଦୋକାନୀ ଟିକିଏ ବ୍ୟଙ୍ଗ କଲେ।

ମହିଳା ଜଣକ ଟିକିଏ ଖୁସିରେ କହିଲେ- ଆପଣ କେମିତି ଜାଣିଲେ, ମୁଁ ଏଇଗୁଡ଼ାକ ଖୋଜୁଛି ବୋଲି ।

ଦୋକାନୀ କହିଲେ – ନାଇଁ, ହାତରେ ହଳଦୀ, ବିରି, ସୋରିଷ, ଝୁଣା ସଉଦା ଅଛି ତ । ତେଣୁ ଭାବିଲି, ରୋଷେଇବହି ସହ ବଡ଼ି-ଚଟଣୀବହି ବି ଦରକାର ହୋଇପାରେ !!!

୦୪ – ସଉଦା ତାଲିକା

ଭିଡ଼ ବଢ଼ୁଥାଏ । ବହିଷ୍ଟଲରେ ବି ଭିଡ଼ ଜମୁଥାଏ । ଦୋକାନୀକୁ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାରର ବହି ବିଷୟରେ ପାଠକ ପଚାରୁଥାନ୍ତି । ଦୋକାନୀ ବି ଖୁସିରେ ଗଦ ଗଦ ହୋଇ ତାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନର ଉତ୍ତର ଦେଉଥାଏ ଏବଂ ମନେମନେ ଭାବୁଥାଏ ଯାହାହେଉ ଆଜି ବେପାର ଜମିବ ।

ଯୁବକଟିଏ ବହିକୁ ଦେଖିଲା, ପୃଷ୍ଠା ପରେ ପୃଷ୍ଠା ଓଲଟାଇଲା । ଦୁଇଚାରିଟା ବହି ଖେଳାଇଲା । ତାପରେ ଦୋକାନୀକୁ କହିଲା- ବହିଟି ଭଲ ଅଛି । ରଖିଥାନ୍ତୁ । ମୁଁ କାଲି ଆସୁଛି । ଏବେ କେଉଁଠି ମେଳା ସରୁଛି ଯେ, ଆଉ ତିନିଦିନ ବାକି ଅଛି ପରା ।

ବହି ଦୋକାନୀଟି ମନେ ମନେ କହିଲା – ବହିମେଳା ତ ସରିବନି, ହେଲେ ବହିଟି ଯେ ସରିନଥିବ, ଏ କଥାର ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ଦେବ କିଏ ?

 ଆଉ ଏମିତି ବି ଠିକ୍ ବହି ପଢ଼ାଳିମାନେ କେବେ ବହିକୁ ଆସନ୍ତାକାଲିର ସଉଦା ତାଲିକାରେ ରଖନ୍ତି ନାହିଁ ।

୦୫ – ବିଉଟିପାର୍ଲର ବୁକସ୍

ଦଳେ କଲେଜ ପଢ଼ୁଆ ତରୁଣୀ ବହିମେଳାରେ ପ୍ରବେଶ କଲେ । ବହିଦୋକାନୀମାନେ ଖୁସିରେ ଉଛୁଳି ଉଠିଲେ । ଭାବିଲେ ଆଜି କିଛି କବିତାବହି ନିଶ୍ଚୟ ବିକ୍ରିହେବ । ପ୍ରେମଗଳ୍ପ, ଉପନ୍ୟାସ ବିକ୍ରିହେବ । ତରୁଣ-ତରୁଣୀମାନେ ପ୍ରେମମନସ୍କ, ସ୍ବପ୍ନପ୍ରବଣ, ଭାବପ୍ରବଣ, ଏମାନଙ୍କ ହାତରେ ଏ ଓଡ଼ିଆ ଭାଷାସାହିତ୍ୟର ଭବିଷ୍ୟତ । 

         କିଛି ସମୟ ଷ୍ଟଲରେ ବୁଲାବୁଲି କଲାପରେ ଧୀରେ ଧୀରେ ସେମାନେ ଷ୍ଟଲ୍ ଛାଡ଼ି ଚାଲି ଯିବାକୁ ବାହାରିଲେ । ଏଠାରେ ସେମାନେ ଖୋଜୁଥିବା ବହି ନାହିଁ ବୋଲି ପରସ୍ପର କଥା ହେଲେ ।

         ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଦୋକାନୀ ମୁହଁରେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲାନି । ତାଙ୍କ ଦୋକାନରେ ପ୍ରାୟତଃ ସବୁ ପ୍ରକାର ବହି ଅଛି । ତେବେ କେଉଁ ବହିଟା ନାହିଁ ସେ ତରୁଣୀମାନେ ଗୋଟିଏ ବି ବହି କିଣିଲେ ନାହିଁ । ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଓ ଅନିସନ୍ଧିତ୍ସୁ ମନରେ ପଚାରିଲେ ସେମାନଙ୍କୁ । ଆପଣ ଖୋଜୁଥିବା ବହିଟିର ନାମ କ’ଣ, ଯାହା ମୋ ଷ୍ଟଲରେ ନାହିଁ ?

         ଝିଅଟି ବଡ଼ ଗର୍ବ ଓ ସାହସର ସହ ହସି ହସି ପ୍ରତ୍ୟୁତ୍ତର ଦେଲା – ବିୟୁଟିପାର୍ଲର ବହି ଅଛି କି ???

୦୬- ପୁସ୍ତକମେଳା ଓ ଅଧ୍ୟାପିକା

ଦଳେ ଅଧ୍ୟାପିକା, ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀ ବହି ମେଳାରେ ବୁଲୁଥିଲେ । ଦୋକାନୀ ତାଙ୍କ ପରିଚୟ ପାଇ ଭାରି ଖୁସିହେଲେ, ମନେମନେ ଭାବିଲେ, ବହି ଦି’ଟା ବିକ୍ରି ଏଥର ନିଶ୍ଚୟ ହେବ ।

ଦୋକାନୀ ଏଇଟା ନିଅନ୍ତୁ, ସେଇଟା ନିଅନ୍ତୁ କହି ତାଙ୍କର ଦୃଷ୍ଟି ଆକର୍ଷଣ କରୁଥାଏ । 

ଅଧ୍ୟାପିକା ମହୋଦୟା କହିଲେ- କଲେଜ ଲାଇବ୍ରେରୀରେ ଏତେ ବହି ଅଛି ଯେ ପଢ଼ିବାକୁ ସମୟ ନାହିଁ । ଆଉ ଏ ବହି ନେଇ କ’ଣ କରିବୁ ?

ଦୋକାନୀ ଜଣକ କହିଲେ – ଆପଣଙ୍କ ପର୍ସନାଲ୍  ଲାଇବ୍ରେରୀ ପାଇଁ ତ ନିଅନ୍ତୁ ।

ଅଧ୍ୟାପିକା କହିଲେ- ସହରରେ ଘରଭଡ଼ା ଯେଉଁ ରେଟ୍, ସେଠି ପର୍ସନାଲ୍ ଲାଇବ୍ରେରୀ ପାଇଁ ଯାଗା କାହିଁ ?

୦୭ – ଭଲବିକ୍ରି

ଚଳିତବର୍ଷ ବହିବେପାର ମାନ୍ଦା ବୋଲି ଦୋକାନୀମାନେ ପରସ୍ପର ଭିତରେ କଥା ହେଉଥିଲେ । ଦୋକାନଗୁଡ଼ାକ ଖାଁ ଖାଁ ଲାଗୁଥିଲା । କିନ୍ତୁ ପୁସ୍ତକମେଳାର ସବୁଠୁ ଶେଷଦୋକାନରେ ଥିଲା ସବୁବେଳେ ଭିଡ଼ ।

 ଆୟୋଜନ କମିଟି ମଧ୍ୟ ସେ ଦୋକାନରେ ଭିଡ଼ ଦେଖି ତାଜୁବ । ସେ ବହିବାଲା ପାଖରେ କିଛି ମୂଲ୍ୟବାନ ବହି ନଥିଲା ବୋଲି ଆୟୋଜନ କମିଟି ତାକୁ ସବା ଶେଷମୁଣ୍ଡରେ ଷ୍ଟଲଟିଏ ଦେଇଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ସେଠି ତ ସବୁଠୁ ଅଧିକ ଭିଡ଼ । ସେ ଦୋକାନରେ କି କି ବହି ଅଛି ଦେଖିବାକୁ କମିଟିର କାର୍ଯ୍ୟକର୍ତ୍ତାମାନେ ଗଲେ ।

ସେ ଦୋକାନର ବହି ଦେଖି ସେମାନେ ତାଜୁବ । ତଥାପି, ଲୋକଙ୍କ ଭିଡ଼ ଥିଲା ଯଥେଷ୍ଟ ।

ସେ ଦୋକାନର ଥିବା ବହିଗୁଡ଼ିକର ନାମ ଥିଲା… କ୍ୟାଲେଣ୍ଡର, ରାଶିଫଳ, ବାସ୍ତୁଦୋଷ, ଆମରୋଷେଇ, ସୁନ୍ଦରୀ ହେବାର ଟିପସ୍, ବିୟୁଟିପାର୍ଲର, କାମଶାସ୍ତ୍ର, ବଡ଼ି,ଚଟଣୀ, ଆଚାର ଓ ହଳଦିଆ ଜରିଗୁଡ଼ା ଶସ୍ତା କାମୋପନ୍ୟାସ ।